czwartek, 30 sierpnia 2012

Osiem


/ Justin /

- Dlaczego znowu to zrobiłeś? – zapytał mnie lekarz, dokładnie badając wzrokiem moją twarz. Nie byłem z tego zadowolony, ponieważ bardzo nie lubiłem, gdy ktoś tak mnie lustrował. Jedyną osobą, której na to pozwalałem, była Veronica. Ale nie jakiś obcy facet, którego widzę drugi raz w swoim życiu. Tak naprawdę nie wiedziałem, dlaczego sięgnąłem po żyletkę. Nie było jakiegoś konkretnego powodu. Oczywiście, bałem się stracić Ronnie, kłótnia z ojcem, wszystko miało swoje wady. Westchnąłem i odparłem.
- Ja nie wiem. Tak widocznie miało być – już po chwili zauważyłem, że mężczyzna nie jest zadowolony z mojej odpowiedzi. Przecież każdy z nas tutaj siedzących, miał być szczery. To był pierwszy warunek przystąpienia do terapii. Zrozumiałem, że nie jestem do końca z nimi wszystkimi uczciwy. Wkrótce Ronnie ścisnęła moją dłoń i wtedy już byłem pewien, że mam wszystko wyjaśnić – No dobra. Pokłóciłem się wczoraj z tatą o jakieś głupoty. Zawsze się kłócimy. Zwyczajnie o nic. Nie mam w nim oparcia, a ja właśnie tego potrzebuję. Chciałbym mieć ojca z prawdziwego zdarzenia. Takiego, z którym mógłbym robić wszystko. Potem bałem się wyznać Veronice, co do niej czuję. Bałem się odrzucenia.
- Justin, ale rozmowa to lek na wszystko. Jeśli z kimś nie porozmawiasz, to się nie dowiesz. Proste, prawda? – odparła Megan. Tak, teraz to dla niej było jasne. Na terapię uczęszczała jakiś rok. Ja jestem tutaj dopiero drugi raz i mimo wszystko, nadal krępuję się, rozmawiać z ludźmi o swoich odczuciach. Jeszcze dłuższą chwilę rozmawiałem z lekarzem i z innymi zebranymi w pomieszczeniu. Od czasu do czasu ktoś rzucił jakiś ciekawy temat, na który każdy miał prawo się wypowiedzieć. W zasadzie tak minęło dzisiejsze spotkanie. Wychodząc stamtąd, nawet się cieszyłem, że mogę wrócić do domu. Spędzić czas z Vero, albo Oscarem i Dannym. Mają ich przy sobie, byłem szczęśliwy.

Od tamtego wydarzenia, minął rok. Ciężki rok, który przetrwałem jedynie dzięki Veronice. Chodziłem na spotkania w szpitalu, lecz czasami zdarzały się takie dni, podczas których znowu sięgałem po żyletkę. Wtedy czułem się jeszcze gorzej. Miałem okropne wyrzuty sumienia. Wiedziałem, że Ronnie jest ciężko, że źle się z tym czuje. Podczas świąt bożonarodzeniowych doszedłem do wniosku, że kończę z tym. Do dnia dzisiejszego, nie sięgnąłem pod żyletkę. Ale na spotkania chodziłem nadal. Nie mogłem skończyć z tym od tak sobie. Jednak czas, który poświęcałem szpitalowi, spędzałem już sam. Veronica była w ciąży. Chociaż może opowiem wszystko od początku. Dwunastego lutego, w dzień urodzin Vero, zabrałem ją do rodzinnego Denver. Rozumiałem, że tęskni za rodzicami, z którym utrzymywała kontakt za pomocą telefonów, bądź Internetu. Przez zajęcia w Yale, pracę w Harper’s Bazaar, nie miała na nic czasu. Nawet ze mną widywała się rzadko. Tam, dokładniej poznałem jej mamę i tatę, a kiedy dochodziło popołudnie, postanowiłem, że pojedziemy na wycieczkę za miasto. I wtedy doszedłem do wniosku, że to już czas. Że mogę się jej oświadczyć. Veronica łkając, odpowiedziała „tak”. Tak krótkie słowo, a bardzo mnie uszczęśliwiło. Miałem pewność, że chcę zostać z nią już do końca życia. Czułem, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Tak wiele przeszliśmy, a ona nadal była ze mną. Wciąż mnie kochała, niezmiennie. Nie potrafiłbym odnaleźć się już przy nikim innym. Dokładnie miesiąc później, Ronn oznajmiła mi, że zostanę ojcem. Szalałem z radości. Nie miałem pojęcia, czy będę miał córkę, czy syna, ale pamiętam, że tego samego dnia, razem z Oscarem nakupiliśmy masę ubrań. I dla chłopca i dla dziewczynki. Veronica nie pochwalała tego pomysłu, ale wiedziałem, że jest tak samo szczęśliwa, jak ja. Chciałem zrobić wszystko, aby jej nic nie brakowało. Musiałem zapewnić jej dobre życie. Mój lekarz terapeuta załatwił nam najlepszego ginekologa w całym Nowym Jorku. Co tydzień odwoziłem Veronicę na kontrole, to był mój obowiązek. Lekarz uważał, że wystarczy, jak będzie badał moją narzeczoną raz na miesiąc. Niestety ja miałem inne zdanie. Dokładnie musiałem wiedzieć, czy Ronnie jest zdrowa, czy dziecku nic nie jest. W końcu dowiedziałem się, że ciąża Evans, jest zagrożona. Myślałem, że cały świat runął mi na głowę. Za pieniądze, które zarobiłem w Vanity Fair, kupiłem dom na obrzeżach miasta. W najbezpieczniejszej dzielnicy, jaką udało mi się znaleźć. Veronica miała ogródek, w którym mogła wypoczywać. A jeśli nie chciałoby się jej do niego schodzić, poprosiłem, aby dobudowano nam ogromny balkon. Sypialnia również była obszerna. Veronica musiała czuć się tam swobodnie. Sypialnię dla dziecka, pozwoliłem zaprojektować jej. Ze względu na to, że dziewczyna nie chciała zrezygnować ze szkoły, postarałem się o lekcje w domu. Miałem nadzieję, że przetrwamy ten trudny okres. Że Ronnie urodzi zdrowe dziecko i oboje będziemy szczęśliwi. Lecz stało się zupełnie na odwrót. W czasie porodu, lekarz oznajmił mi, że blondynka jest zbyt słaba, aby urodzić dziecko. Nastał dla mnie koniec. Koniec czegokolwiek. Na sali porodowej, kurczowo trzymaliśmy się za dłonie. Chciałem dodać jej otuchy. Kilka godzin później, na świat przyszedł mój syn. Wtedy Ronnie przestała oddychać. Załamałem się. Co miałem teraz niby począć? Nadal byłem psycholem, który nie dawał sobie w życiu rady. Szukałem ukojenia w żyletkach, tracąc chwile spędzone z Veronicą. Parę dni później, mogłem zabrać malucha do domu. Na początku pomagała mi mama Ronnie, ale przecież ona też miała własne życie. Musiała wrócić do Denver. Oscar nie potrafił obchodzić się z dziećmi. Pomimo smutku, po stracie Veronici, był zachwycony Kevinem. Wiedziałem, że się stara. Któregoś dnia, kiedy po prostu nie wytrzymałem, bezczelnie wyrzuciłem go z domu. Tak bardzo cierpiałem, że nie potrafiłem sobie z tym poradzić. Wyżywałem się na bliskich osobach, co było okrucieństwem z mojej strony. Zostałem sam. Sam na sam z Kevinem. Dokładnie 28 listopada, odbył się pogrzeb Veronici. Chciałem, aby było mało osób. Nie tolerowałem tłoku. Ale jak się okazało, wiele osób znało Evans. Każdy cierpiał. Nie wiem, czy na tyle, co ja, ale cierpiał. Na oczach wszystkich tych ludzi, musiałem wygłosić przemowę. Brzmiała ona mniej więcej tak.
- Ronnie, pewnie teraz się uśmiechasz. W końcu zawsze byłaś uśmiechnięta. Chyba to kochałem w tobie najbardziej. Tak. Uśmiech miałaś przepiękny. Zresztą, co ja mówię. Byłaś piękna w każdym calu. Przepraszam, że mażę się jak dzieciak. Kevin pozwoli mi dalej do przodu iść. Na wstępie powiem, że wciąż tęsknię. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Nie wiem, czy się tutaj odnajdę. Pewnie nie, ale rozumiem, że będziesz mnie wspierać. Każdy dzień zbliża nas do siebie. Postaram się wychować Kevina na takiego człowieka, jakim ty byłaś. A byłaś wspaniała. Musisz wiedzieć, że kocham cię, Veronico Evans. Kocham, do szaleństwa – dokładnie nie pamiętam, co jeszcze mówiłem. Jedyne co kojarzę z pogrzebu, to to, że płakałem jak małe dziecko. Nie chciałem nawet pozwolić, aby umieszczono trumnę pod ziemią. Wtedy dostałem od lekarzy, którzy byli na cmentarzu, na wszelki wypadek, środki uspokajające. Kiedy dotarłem do domu, nie mogłem poradzić sobie z synem. Płakał. Cholernie płakał, a ja za nic nie mogłem go uspokoić. Wydawało mi się, że on czuje, co się dzieje. Wieczorem, zanim ponownie położyłem go do łóżeczka, obejrzeliśmy wszystkie zdjęcia Veronici, a później filmy, które nagrywałem podczas ciąży. Nasza jedyna pamiątka. Miałem jeszcze wspomnienia, których starałem się nie wymazywać z pamięci. W styczniu, chciałem oddać Kevina do adopcji. W moim domu pojawiło się mnóstwo ulotek o domach dziecka. Pragnąłem znaleźć idealny. Taki, w którym chłopiec mógłby wyjść na porządnego człowieka. Wtedy w moim życiu, ponownie zjawił się Oscar.
- Wiesz, że Veronica, nie pochwalałaby takiego zachowania, prawda? – zapytał, kołysząc blondyna na rękach. Kevin był istnym wcieleniem Ronnie. Miał piękne, kręcone blond włosy i zielone oczy. Był najpiękniejszym dzieckiem, jakie do tej pory widziałem. I co? Miałem tak po prostu przestać się nim interesować, bo nie potrafiłem go wychować? Zachowałem się jak dupek. Wiem, że Veronica chciałaby, abym wychował Kevina. I ja też tego chciałem. Pozbyłem się wszystkich informacji na temat adopcji i zacząłem najnormalniej w świecie, wychowywać chłopca. Udało nam się. Minęło już dziesięć lat. W moim życiu, nie ma żadnej kobiety i nie chcę, aby jakakolwiek się pojawiła. Wszystko wytłumaczyłem jasno i wyraźnie Kevinowi. Zrozumiał. Przyjął do świadomości, że nie będzie miał już nigdy mamy. Był jeszcze młodym chłopcem, ale bardzo mądrym. I tak jak Veronica, interesował się projektowaniem. Zafascynował się zdjęciami. W przyszłości chciał zostać fotografem. Co niedzielę odwiedzamy grób, mojej pięknej narzeczonej, na którym widnieje napis :
Veronica Evans
ur. 12.02.1992r.
zm. 22.11.2012r.

Taki sam napis istnieje na moim ramieniu. Na nadgarstku mam tatuaż, z imieniem mojej ukochanej. Tak kończę tą historię. Mimo wszystko, nadal cierpię i cholernie tęsknię. Ale to już nic nie zmienia. Ronnie nie żyje. Czas się z tym pogodzić. Mam syna, który będzie mi o niej przypominał. O mojej pierwszej i ostatniej największej miłości…

_________

Kończę to opowiadanie. Dziękuję wam za wszystkie miłe komentarze, ale niestety. Co tu ukrywać. Czytelników jest mało, nie ma sensu pisać dalej. Zapraszam was na moje pozostałe blogi. I jeszcze raz dziękuję :*

http://dreamed-of-paradise.blogspot.com/

22 komentarze:

  1. nienawidzę cię.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. może trochę kultury, co? dziewczyna się stara poświęca swój czas na pisanie czegoś, żebyś ty mogła to sobie przeczytać, a ty tak jej się odwdzięczasz? pomyśl trochę, a później rób cokolwiek.

      Usuń
    2. Zgadzam się z Natką. Ale w zasadzie rozumiem. Sama bym się znienawidziła za ten rozdział. Pozdrawiam :*

      Usuń
    3. chodzi mi o to, że przerwałaś w takim momencie, a ty od razu jak mrówka okres. wyluzuj czasem.

      Usuń
    4. Dobrze wiem o co ci chodzi. Ale to moje opowiadanie i ja wiem najlepiej, kiedy mam je zakończyć. Dlatego ty, jako czytelnik, powinnaś to tolerować. Takie jest moje zdanie, na ten temat.

      Usuń
  2. nie, nie, nieee!!!! To nie miało być tak! Wszystko było śliczne aż do momentu w którym urodził się Kevin! Jak mogłaś nam to zrobić?! Nadal nie mogę uwierzyć, że zakończyłaś to świetne opowiadanie w taki właśnie sposób. Dlaczego... Dlaczego.. No dlaczego?! Pomimo tego smutku, który rozpiera mnie od środka, po przeczytaniu tego rozdziału, chcę Ci podziękować. Dziękuję, że poświęcałaś swój cenny czas, na pisanie historii, którą czytaliśmy. Naprawdę Ci za to dziękuję. Jednocześnie jestem z siebie dumna, bo jestem tutaj z Tobą od początku i miałam zaszczyt śledzić losy Justina i Veroniki krok po kroku. Jeszcze raz dziękuję. W takim razie pozostały mi inne Twoje blogi. Muszę to jakoś przeżyć... A teraz moje standardowe (chociaż może i nieodpowiednie do sytuacji): Pozdrawiam! Buziakiiii:*** [bad-life-timer.blogspot.com]

    OdpowiedzUsuń
  3. Po pierwsze rozdział - jest niesamowity. Opisałaś w nim wszystkie uczucia jakie towarzyszyły Justinowi i to jak się starał po jej śmierci wychować Kevina. Oczywiście nie pochwalałam jego zdania o tym aby oddać blondyna do adopcji i cieszę się, że pojawił się w odpowiednim momencie Oscar.
    Po drugie cały blog - od początku do końca śledziłam losy Ronie i Justina. Wiedziałem mniej więcej jak wyglądają rozdziały bo pokazywałaś mi je na gadu i w ogóle.
    Po trzecie twój komentarz pod rozdziałem - wcale mnie nie zawiodłaś szkoda tylko, że tak szybko kończysz z tym blogiem. Był dla mnie bardzo bliski i w jakimś stopniu bardzo ważny. Poświęciłaś swój cenny czas na pisanie go i rozumiem jak musi być ci ciężko od niego odchodzić [ bynajmniej tak sądzę ]. Nie rozumiem komentarza osoby, która nie podała nawet swojego nicku. Może to 'nienawidzę cię' wcale nie odnosiło się do obrazy twojej osoby tylko po prostu było za to, że tak szybko skończyłaś tą historię.
    Po czwarte dziękuję - dziękuję ci za to co zrobiłaś, za to jak pisałaś i za to, że piszesz nadal tyle, że inne blogi. Pozwoliłaś mi zrozumieć pewne uczucia i poczuć się częścią tego bloga. Pozwoliłaś mi zrozumieć co może czuć człowiek po stracie naprawdę bliskiej osoby.
    Po piątek Ty jako osoba - jesteś niesamowitą autorką i niesamowitą dziewczyną. Mimo, że znam cię tylko przez gadu wiem że jesteś niesamowita. Odkąd napisałaś do mnie komentarz abym podała ci swój numer gadu na prawdę cię polubiłam. Rozmowa z tobą jest czymś przyjemnym, poprawia humor. Mam tylko na dzieję, że jak zakończysz wszystkie blogi nasz 'kontakt' się nie urwie bo po prostu jesteś fajną osobą i mogę to powiedzieć szczerze. Lubię z tobą rozmawiać [ wybacz jeśli się powtarzam ale to z emocji ]. Nie wiem co jeszcze mogę dodać. Liczę na to, że jeszcze kiedyś może pojawi się tu jakieś opowiadanie, nowe. Nie chcę abyś odchodziła od tego bloga bo naprawdę jest niesamowity i przemyśl to jeszcze raz. Przemyśl i jak się zdecydujesz wróć to z jakimś nowym opowiadaniem i z większą ilością rozdziałów - błagam cię. No i jeszcze raz bardzo ci DZIĘKUJĘ - ZA WSZYSTKO. Ten blog jest częścią mnie, która niestety już dobiegła końca <3 Mimo wszystko powodzenia w dalszej karierze blogowej kochana ;*

    OdpowiedzUsuń
  4. Czyli to koniec tak? Przeczytałam tylko ten rozdział, ale.. zabieram się za kolejne. Trochę żałuje, że znam już zakończenie, ale mam nadzieję, że się nie zawiodę na poprzednich rozdziałach :D
    Zajrzyj również na: http://whengirlssay.blogspot.com/ oraz http://lifeisacontinuousgame.blogspot.com/ c:

    OdpowiedzUsuń
  5. O mój boże! To opowiadanie było cudowne, miałaś czytelników no ale cóż-.- Chciałabym ci podziękować bo na prawdę było niesamowite opowiadanie;D Ten ostatni rozdział normalnie szok nie spodziewałam się szkoda, że Ronnie umarła no ale;D Fajnie by było gdbyś może napisała coś na http://the-way-you-look-tonight.blog.onet.pl/ :D ale nic na siłę, ale blagam przynajmniej tam tego nie koncz; D
    Love u<3

    OdpowiedzUsuń
  6. Przepiękny rozdział. Aż się popłakałam. Szkoda, że już skończyłaś to opowiadanie, bardzo lubiłam jak piszesz. Na pewno zacznę czytać twoje drugie opowiadanie ;)

    OdpowiedzUsuń
  7. strasznie szkoda, że skończyłaś to opowiadanie tak szybko, bo cholernie mi się spodobało. mimo wszystko trzeba uszanować Twoja decyzję i nie pozostaje nic innego jak czytać Twoje kolejne blogi! ;)
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  8. Jest dużo emocji, dużo starania, dużo pasji. Bardzo mi się tutaj podoba. Chciałabym, abyś informowała mnie o nowych notatkach <3

    Pozdrawiam. [justinabathels.blogspot.com/] ♥

    OdpowiedzUsuń
  9. Hej, hej :) u mnie nowy rozdział mojego życiowego pamiętnika, że tak się wyrażę :) serdecznie zapraszam i proszę o opinie :)

    Pzdrawiam [justinabathels.blogspot.com/] ♥

    OdpowiedzUsuń
  10. Na http://crying-werewolf.blogspot.com/ Pojawił się kolejny, 3 już rozdział. Zapraszam do czytania i komentowania. :*

    OdpowiedzUsuń
  11. Przeczytałam całe opowiadanie i zakochałam się w nim ♥
    Masz talent, szkoda że źle się skończyło, ale z doświadczenia wiem, że blogi które źle się kończą wywołują mnóstwo emocji i zapadają w pamięci dłużej niż te z happy and'em :/
    Pozdrowienia <3

    PS: Na końcu się popłakałam XD

    OdpowiedzUsuń
  12. Na www.dark-killer-jb.blogspot.com pojawił się 3 rozdział. Serdecznie zapraszam i liczę na komentarz z opinią. Pozdrawiam Eve;**

    OdpowiedzUsuń
  13. w wolnej chwili zapraszam do siebie : http://tell-my-why-baby.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  14. [SPAM]
    Gorąco zapraszam na pierwszy rozdział na http://loser-bieber.blogspot.com
    Przepraszam za tak długą nieobecność na blogu i zachęcam do komentowania!
    xoxo

    OdpowiedzUsuń
  15. Chciałabym Cię serdecznie zaprosić na drugi rozdział z perspektywy Megan, który pojawił się na http://everythingyoueverchange.blogspot.com :) Mam nadzieję, że w komentarzu wyrazisz swoiją opinię i jak Ci się spodoba to zaobserwujesz! Na naszym blogu pojawiła się również nowa opcja! "Zadawanie pytań bohaterom ale także autorkom!" Przepraszam za spam! -Vicky ♥

    OdpowiedzUsuń
  16. http://foundthedestination.blogspot.com/
    nowy rozdział z perspektywy Clorina, gdzie poznajemy jego rodzinę...
    + http://newcitynewlifestory.blogspot.com/
    nowy blog, który został zapoczątkowany prologiem. Poznaj historię inną niż pozostałe...

    z pozdrowieniami i serdecznymi życzeniami na nowy rok ! :)

    OdpowiedzUsuń
  17. zapraszam do mnie, pojawił się nowy post :) mam nadzieję, że odwiedzisz mnie i wyrazisz swoją opinię na temat moich wypocin :)

    pozdrawiam, justinabathels ♥

    OdpowiedzUsuń
  18. Tylko próbuje się powstrzymać od płaczu bo moja mama jest tuż obok, mam łzy w oczach, nie mogę uwierzyć
    "Ronnie nie żyje. Czas się z tym pogodzić. Mam syna, który będzie mi o niej przypominał. O mojej pierwszej i ostatniej największej miłości…"
    Dziękuję za opowiadanie<3

    OdpowiedzUsuń