Cztery

/ Veronica /

Oboje z Oscarem, zdecydowaliśmy się na zwykłą, czarną kawę, dzięki której mieliśmy się zrelaksować. Ani ja, ani on, nie byliśmy głodni, więc bezsensu byłoby wpychanie w siebie jedzenia. Siedząc w Starbucksie, blondyn podjął się rozmowy.

- Ronnie, jak myślisz? Wierzysz, że Justin i Victoria mogą być razem? – zapytał, mieszając kawę niewielką, plastikową łyżeczką. Westchnęłam cicho, upijając jednocześnie łyk gorącego płynu.

- Nie wiem. Nawet nie znam Justina. W Vanity pracowałam kilka dni, a teraz, jak przenoszę się do HB, zapewne nie będziemy utrzymywać kontaktów – odparłam, uśmiechając się delikatnie w kierunku Oscara.

- Może masz rację. Ja przyjaźnię się z nim już kilka ładnych lat, ale też nie wiem co o tym sądzić. Właśnie, w piątek u nas w Vanity Fair jest bal i u was w Harper’s Bazaar też. Musimy kupić sobie coś ekstra! – wyszeptał blondyn, wywracając z rozmarzeniem oczyma. Zachichotałam cicho pod nosem, a następnie odparłam.

- Przyjdź z Dannym, jako jego para – mruknęłam, splatając palce na porcelanowej filiżance. Chłopak spojrzał na mnie i odparł.

- Też tak myślałem. We trójkę będziemy się świetnie bawić. A później możemy iść na jakąś imprezkę, czy coś takiego. Jak sądzisz? – kiwnęłam głową, na znak, że się zgadzam. Kiedy dopiłam kawę, Oscar rzucił na stół studolarowy banknot, a później opuściliśmy pomieszczenie. Upał, jaki panował dzisiaj w Nowym Jorku, był nie do zniesienia – Ronnie, chodźmy jutro na zakupy. Wyjdź o dwunastej z wydawnictwa, a ja będę czekał, bo od ciebie mamy bliżej do galerii.

- Dobrze. W zasadzie potrzebuję jakiejś ładnej i skromnej sukienki, bo nie chciałabym źle wypaść na oczach wszystkich pracujących w HB. Na pewno mi pomożesz, prawda? – mrugnęłam zalotnie do blondyna, a po chwili oboje wybuchnęliśmy gromkim śmiechem. Odprowadziłam Oscara pod samo wydawnictwo. Nim zdążyłam odejść, z budynku wybiegł Nathan, szeroko się uśmiechając. Ucałował mój policzek i pociągnął mnie w kierunku naszego hotelu.

- Na dziś skończyliśmy już pracę, bo Justin jest strasznie rozkojarzony, pan Vanity ciągle robi afery o to twoje wypowiedzenie i tak wiecznie. Nie wiem co się dzieje z tą firmą. Jak tak dalej pójdzie, sierpniowy numer raczej nie pojawi się na półkach w sklepach. Justin wczoraj zrobił koszmarne zdjęcia i muszą powtórzyć sesję, ale nie mam pojęcia kiedy – brunet wzruszył ramionami, nadal ciepło się uśmiechając. Kilka minut później, znaleźliśmy się w naszym hotelowym pokoju. Ja poszłam do siebie, aby wziąć ciepły prysznic, a Nathan do siebie.

/ Justin /

Po wyjściu Nathana z wydawnictwa, wpadłem do gabinetu, w którym pracowała Kimberly i Victoria. Zastałem tam tylko córkę pana Vanity, co naprawdę bardzo mi sprzyjało. Spojrzałem na nią, zaciskając wargi. Brunetka uśmiechnęła się w moim kierunku, unosząc brukowiec, w którym było ukazane moje i jej zdjęcie z wczorajszego wieczoru.

- Popatrz, Justin. Już cały świat wie, że jesteśmy razem. Cieszysz się? Bo ja bardzo. W piątek, na ten cały bal, przyjdę w morelowej sukience. Ty też miej jakiś dodatek w tym odcieniu. Żebyśmy do siebie pasowali – wymruczała Victoria, piłując swoje „idealne” paznokcie. Westchnąłem ciężko i zacząłem mówić.

- Wiem, co zrobiłaś wczoraj Veronice. Nie musiałaś oskarżać jej o kradzież, a tym bardziej mówić,  że odwołałem nasze spotkanie. Zdaję sobie sprawę, jak ona musiała się czuć. Dziewczyno, czy ty poza tym swoim urojonym światem, nie widzisz, że inni też mają uczucia? Że możesz ich ranić? Ronnie odeszła z Vanity przez ciebie, a ty w ogóle się tym nie przejmujesz. Rozumiesz, co zrobiłaś? – wykrzyknąłem, opierając dłonie o blat biurka, przy którym siedziała Victoria. Dziewczyna dmuchnęła jedynie w swoje paznokcie i odparła.

- Justin, w tej chwili, najbardziej interesuje mnie mój piątkowy wygląd, a nie jakaś Veronica. Złodziejka z niej i tyle. Nie mówmy już o niej, bo zbiera mnie na mdłości – widząc, jak brunetka udaje odruch wymiotny, zdenerwowałem się jeszcze bardziej. Bałem się, że może mnie ponieść i narobię awantury w całym wydawnictwie, a tego nie chciałem. Nie wiem, jak Victoria, bo dla niej zapewne było to obojętne – To była totalna wpadka. Żeby dać się złapać na kradzieży. Biedna Veronica.

- Victoria, ty jesteś nienormalna. Wiesz, co ty zrobiłaś? Za kradzież można kogoś zamknąć w więzieniu, a ty bez podstawnie oskarżasz Ronnie, że zrobiła coś takiego. I na dodatek kłamiesz – kiedy zacząłem wrzeszczeć na dziewczynę, zauważyłem, że nieco się przestraszyła. Nie było mi to na rękę, ale chwilowa satysfakcja, podniosła mnie na duchu. Do gabinetu wszedł Oscar, złapał mnie za ramię i wyprowadził stamtąd.

- Człowieku, czy ty wiesz, na co się narażasz? – zaczął, kierując się razem ze mną do recepcji. Wzruszyłem ramionami i wsunąłem dłonie do kieszeni jeansów.

- Ona mnie okłamała. Okłamała nas wszystkich. Oskarżyła Veronicę o kradzież, mi powiedziała, że Ronnie nie jesteś zainteresowana sesją. Na pewno było jej przykro, gdy Victoria powiedziała, że zdecydowałem się zabrać tylko ją, prawda? – zapytałem, siadając na niewielkie, czarne krzesło. Oscar wzruszył obojętnie ramionami, wracając do swojej pracy. Wiedziałem, że on jest poinformowany. Na pewno wiedział o wszystkim, ale nie chciał wydać Ronnie. Znałem blondyna już bardzo długo, domyślałem się mniej więcej kilku rzeczy. Znał Veronicę kilka dni, a byli dobrymi przyjaciółmi i oboje nawzajem sobie ufali – Błagam, powiedz mi cokolwiek. Wiem, że wiesz. Veronica ci powiedziała wszystko, tak?

- Słuchaj, Justin. Jeżeli chcesz, to sam z nią porozmawiaj i na pewno ci powie. Ja nie jestem chłopcem na posyłki i jak masz jakiś problem, to sam go rozwiąż. Zawsze miałeś takie podejście do życia, więc nie rozumiem dlaczego nadal tak nie jest – mruknął obojętnie Oscar, nawet nie zaszczycając mnie spojrzeniem. Przewróciłem teatralnie oczyma i odparłem.

- Nie wiem co jest z tobą, ale na pewno nic dobrego. Wszyscy coś wiecie, a nikt nie chce mi nic powiedzieć. Dlaczego do cholery? Oscar, jesteśmy przyjaciółmi – wyraźnie zaakcentowałem ostatnie zdanie. Blondyn prychnął, odwracając się do mnie przodem.

- Gdyby twoja dziewczyna inaczej potraktowała Veronicę, nadal byśmy nimi byli. Numer duo, perfidnie wystawiłeś Ronnie, twierdząc, że odwołałeś to spotkanie. Nie udawaj idioty. To przez ciebie, Victorię i Kim, Veronica odeszła z VF. Już wszystko wiesz? To możesz wrócić do swojej pracy – oznajmił sarkastycznie chłopak i ponownie odwrócił się do mnie tyłem. Patrzyłem na niego zdezorientowany, nie mogąc wykrztusić z siebie ani słowa. Byłem zdziwiony tym, co przed chwilą usłyszałem. Nie uważałem, że jestem czemukolwiek winien. Fakt, Victoria namieszała, ale ja nie miałem z tym nic wspólnego, dlatego nie rozumiałem, czemu Oscar osądza właśnie mnie.

- Oscar, Victoria nie jest moją dziewczyną. Na pewno uważasz tak po tym zdjęciu, które jest na okładce tych wszystkich nowojorskich brukowców, ale Victoria przyssała się do mnie na plaży, zrobili nam zdjęcie i co miałem powiedzieć? Powiedz mi co miałem zrobić? Nie jestem odpowiedzialny za ten cały plan Victorii i Kimberly, nie miałem naprawdę z tym nic wspólnego. Przysięgam. Oscar nie gniewaj się na mnie. Rozumiem, że Veronica jest twoją przyjaciółką i dbasz o nią, ale ze mną też się przyjaźnisz i spróbuj zrozumieć to, co ja czuję – szepnąłem cicho, wstając z krzesła. Blondyn podszedł do mnie, objął mnie swoimi długimi, kościstymi rękoma i przytulił do siebie. Poklepałem go po ramieniu i odszedłem. 

Czaruj mnie swoim szeptem. Zostań. Daj mi pewność, że ty jesteś wszystkim, za czym tęsknię…

/ Veronica /

Po długiej i relaksującej kąpieli, która zrekompensowała mi cały wczorajszy dzień, ubrałam się w materiałowe spodenki w odcieniu karmelu, biały t-shirt, jeansową kamizelkę, a na stopy wsunęłam czarne botki. Zaplotłam włosy w niedbały warkocz, chwyciłam leżącą na łóżku torebkę i wyszłam z hotelu. Za swój kierunek, obrałam plażę. Wiedziałam, że nie spotkam tam nikogo znajomego. Chciałam trochę odpocząć, przemyśleć całą tą sprawę z Vanity Fair. Kiedy dotarłam na miejsce, ludzie mierzyli mnie wzrokiem od stóp do głów. Rozumiałam, że to, w co się ubrałam, nie jest strojem na plażę, ale nikt nie powinien tak pochopnie oceniać innych. Westchnęłam cicho i usiadłam na długim murku, ciągnącym się wzdłuż plaży. Oceaniczna woda, wyglądała o tej porze wspaniale…

/ Justin /

Po dotarciu na plażę, czułem się świetnie. Z domu zabrałem ze sobą szkicownik i ołówek, po czym zająłem miejsce, na niewielkich skałkach. Dłuższą chwilę zajęło mi „badanie” terenu. Nie miałem pojęcia, co mógłbym naszkicować, ale gdy mój wzrok natrafił na Ronnie, od razu zabrałem się do pracy. Nie zajęło mi to zbyt wiele czasu, ponieważ dłużej rozważałem, czy podejść do niej i porozmawiać. W końcu podjąłem decyzję, zsunąłem się ze skał i ruszyłem w kierunku miejsca, w którym siedziała Veronica. Zanim do niej podszedłem, kupiłem od starszego pana piękną, czerwoną różę. Nie zrobiłem tego, aby udobruchać dziewczynę. Po prostu chciałem ją przeprosić za to wszystko, co odstawiła Victoria. Nieśmiało zająłem miejsce obok blondynki, cicho westchnąłem i zacząłem mówić.

- Ronnie, wiem co teraz o mnie myślisz. Że jestem skończonym dupkiem i w ogóle. Ale ja naprawdę nie wiedziałem o tym całym pomyśle Victorii. Czekałem na ciebie pół godziny pod hotelem, ale nie przychodziłaś, Victoria nic mi nie mówiła. Dopiero następnego dnia dowiedziałem się wszystkiego, bo ktoś puścił plotkę o tej całej kradzieży. Ale ja wiem, że to nie ty. Veronica, naprawdę, nie gniewaj się na mnie. Źle się z tym wszystkim czuję – szepnąłem cicho, przyglądając się dziewczynie. Ronnie ani przez chwilę na mnie nie spojrzała, co jeszcze tylko pogarszało sytuację. Ale gdy podniosła głowę i zauważyłem, że w oczach ma łzy, poczułem się jeszcze gorzej – Ronn, proszę, nie płacz. Nie przeze mnie.

Odłożyłem różę i szkicownik wraz z ołówkiem obok, a po chwili przytuliłem do siebie blondynkę, głaszcząc jej plecy. Wiedziałem, że ona potrzebuje się wypłakać. Że boli ją to wszystko, a każda jej łza, raniła mnie jeszcze bardziej.

- Nie gniewam się na ciebie, Justin. Wiem, że to nie twoja wina… - odszepnęła Ronnie, patrząc w moje oczy. Uśmiechnąłem się  blado, a parę sekund później, wręczyłem jej niewielką różę. Dziewczyna uśmiechnęła się poprzez łzy i ucałowała mój policzek. Lepiej, nie mogłem sobie tego wyobrazić. Rozmawiałem jeszcze z Veronicę około godziny, później poszliśmy do KFC, a na sam koniec, odprowadziłem blondynkę do hotelu. Widząc, jak odchodzi, cała radość ze mnie uleciała. Nie miałem pojęcia, czy jestem zauroczony, czy zakochany, ale wiedziałem jedno. Nie mogłem odpuścić sobie Ronnie. Nie mogłem pozwolić, aby Nathan mi ją odebrał.

Nienawidzę, kiedy muszę cię zostawić. Nawet na chwilę…

Kiedy wróciłem do domu, spotkałem Nathana, który stał pod blokiem, czekając, jak mniemam, na mnie. Podszedłem do niego, uśmiechając się szeroko, na co on syknął.

- Nie szczerz się tak. Zaraz rozkwaszę ci tą uroczą mordę – spojrzałem na niego zdezorientowany, wsuwając dłonie do kieszeni jeansów. Nie bardzo rozumiałem, o co może mu chodzić, ale jak się domyślam, to o Veronicę.

- Może zamiast się bić, pogadamy, co? Wyjaśnisz mi, o co chodzi – mruknąłem spokojnie, patrząc na wściekłego bruneta, który już powoli zaciskał pięści. Westchnąłem bezradnie i czekałem na wyjaśnienia z jego strony.

- O co? Chyba o kogo. O Ronnie. Zrozum, że ona mi się podoba i będę z nią, czy ci się to odpowiada, czy nie – wymruczał Nathan, podchodząc do mnie. Przewróciłem oczyma i wyciągnąłem dłonie z kieszeni. Tak na wszelki wypadek. Gdy chłopak był już naprawdę blisko mnie, poczułem, jak uderza mnie z pięści w brzuch. Na kilka sekund zgiąłem się w pół. Zrobiło mi się cholernie niedobrze, jednak wiedziałem, że gdy zbyt łatwo się poddam, stracę Veronicę. Zamachnąłem się i pięścią, uderzyłem chłopaka w nos. Zdawałem sobie sprawę z konsekwencji, jakie idą za tym. Wiedziałem, że mogę złamać mu nos, czy coś takiego, ale przecież to on zaczął. Po kilku minutach bójki, wokół nas zaczęło gromadzić się coraz więcej ludzi. W pewnym momencie, już nad sobą nie panowałem. Siedziałem na brunecie, okładając jego ciało pięściami. Ktoś zaczął nas rozdzielać. Spojrzałem w górę i ujrzałem nad sobą Oscara, który zaczął mnie ciągnąć w kierunku swojego domu. Danny zostawił Nathana i wrócił do nas. Chwiejnym krokiem, co jakiś czas ścierając płynącą z wargi krew, doszedłem do penthous’a moich przyjaciół, a gdy znaleźliśmy się w ich mieszkaniu, położyłem dłoń na ramieniu Oscara.

- Dziękuję. Ale mam jeszcze jedną prośbę. Zadzwoń po Ronnie. Boję się, że Nathan może ją skrzywdzić – mruknąłem cicho, spoglądając w oczy przyjaciela. Blondyn kiwnął głową i pobiegł do kuchni po swój telefon. Danny ujął mnie pod ramiona i zaprowadził do pokoju gościnnego. Czułem się fatalnie, a wyglądałem na pewno dużo gorzej…

Można by stwierdzić, że minuta to krótko. Bez ciebie, to wieczność…

 _____

 Jeśli ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach, to proszę zostawiać w komentarzach swoje numery gadu-gadu. Zapraszam na swojego twittera, drugiego bloga oraz zwiastun.
 

  http://the-way-you-look-tonight.blog.onet.pl/
http://www.youtube.com/watch?v=1r-YeVWBsLI&feature=plcp

twitter